Op 5 september 2012 werden wij geregistreerd partners... wisten wij veel dat dat eigenlijk bijna hetzelfde is als getrouwd zijn... Wick vroeg mij daarom na zijn eerste hersenoperatie ten huwelijk. Dus vijf jaar na ons partnerschap, op 9-9-2017 om 9 uur 's-avonds, schoven we de eindelijk echte trouwringen aan elkaars handen.
We hebben geen kinderen, maar wel twee poezen: Fanny & Marius, zus en broer vernoemd naar de boeken van Pagnol. Deze francofiele keuze heeft natuurlijk alles te maken met het huis dat Wick vijftien jaar geleden kocht in Frankrijk en waar ik ook verliefd op werd. Juist op die plek werd Wick ziek.
"Met de diagnose hersentumor kom je in een sneltrein terecht die doordendert en op geen enkel station stopt", las ik daags na de diagnose. Acht weken om afscheid te nemen is ongelooflijk kort en toch was het lang genoeg. Alles was gezegd en gedaan. Wij waren er klaar voor om los te laten: Wick het leven en ik Wick.
Verlies is mij niet onbekend. In 1999 overleed mijn vader geheel onverwacht. Als ik Wick's laatste fase met mijn vaders dood vergelijk, ben ik dankbaar dat deze intense periode van afscheid nemen ons is gegeven.
Mijn moeders dood in 2011 was juist helemaal volgens haar eigen plan. Zij zag haar leven als voltooid en kreeg op 71-jarige leeftijd euthanasie. Twee jaren vol bitterheid gingen hieraan vooraf. Ik ben dankbaar dat Wick mij heeft laten zien hoe waardevol en belangrijk het is om in liefde afscheid te nemen en zo natuurlijk als mogelijk te sterven.
Op een van de laatste dagen zij Wick: "Zullen we samen sterven". Ik legde hem uit dat dat niet het plan was van moeder natuur. Maar ik beloofde hem wel dat alles wat ik van hem en zijn ziekbed heb geleerd, door zal geven. Deze blog is een begin.
