Ik ben de weduwe van de blijmoedige triatleet. Maakt mij dat de blijmoedige weduwe?
Waarom noemde
hij zichzelf de blijmoedige triatleet? De mannen van staal kunnen nogal eens
doorslaan in hun sportbeoefening en elkaar aftroeven in trainingsuren, gadgets
en weetjes. Iemand die traint voor een ironman is niet alleen moedig, maar ook
een beetje gek. Wick moest mij dan ook beloven dat hij geen magere,
afgetrainde, chagrijnige sporter zou worden, maar mijn opgewekte, gezellige,
knuffelbare man zou blijven.
Het bloggen was dus niet alleen om zichzelf te motiveren richting de eindstreep, maar ook om zichzelf er aan te herinneren dat hij zou trainen met een zekere opgewektheid en nonchalance.
Op 24 augustus 2014 ging de blijmoedige triatleet over de finish: “Wick van der Vaart from Amsterdam, you are an iron man!” Dat zinnetje zouden we nog vaak herhalen. En net zoals ik hem aanmoedigde tijdens de triatlon, sprak ik hem bemoedigend toe tijdens de laatste uren van zijn leven. Daar waar het licht is, is de eindstreep. Ga er maar naar toe in je eigen tempo, laat je vallen in het licht.
Het is best verleidelijk om jezelf als weduwe te identificeren met het beeld dat de buitenwereld van weduwen heeft. Weduwe zijn legitimeert om verdrietig te zijn, te mijmeren over het verleden, boos te zijn op alle instanties waar je mee te maken krijgt, verongelijkt te zijn omdat niemand je begrijpt, net te veel wijn te drinken en als een zombie voor de buis te hangen. En bovenal: om het middelpunt van de wereld te zijn en je tegelijkertijd te verstoppen onder een steen. Nu ja, geen steen, want daaronder ligt Wick, maar teruggetrokken in mijn eigen cocon. Maar zelfs die cocon is dan toch ook niet vertrouwd omdat wij zo vaak samen in de woonkamer in onze coconnetjes zaten.
Maar deed ik daarmee recht aan Wick en onze relatie? Wij die samen de redactie vormden van AI Practitioner, waarin AI staat voor Appreciative Inquiry. Wick behield vanaf het moment van de diagnose hersentumor tot zijn dood acht weken later zijn waarderende en onderzoekende houding. “Ik wil geen pijnstillers, want ik wil mijn dood zo bewust mogelijk meemaken”. Er was zoveel liefde rondom Wick en tussen ons in die weken, dat het mij na zijn dood de kracht gaf een besluit te nemen: waarderend mijn bestaan als weduwe onderzoeken.
Zo kwam de blijmoedige weduwe in mij op. En het grappige is: iedere keer als ik tegen mijzelf zeg dat ik de blijmoedige weduwe ben, voel ik mij een beetje opgewekter. Dan zie ik de pretlichtjes in de ogen van Wick voor me en lach ik door mijn tranen heen.
Het bloggen was dus niet alleen om zichzelf te motiveren richting de eindstreep, maar ook om zichzelf er aan te herinneren dat hij zou trainen met een zekere opgewektheid en nonchalance.
Op 24 augustus 2014 ging de blijmoedige triatleet over de finish: “Wick van der Vaart from Amsterdam, you are an iron man!” Dat zinnetje zouden we nog vaak herhalen. En net zoals ik hem aanmoedigde tijdens de triatlon, sprak ik hem bemoedigend toe tijdens de laatste uren van zijn leven. Daar waar het licht is, is de eindstreep. Ga er maar naar toe in je eigen tempo, laat je vallen in het licht.
Het is best verleidelijk om jezelf als weduwe te identificeren met het beeld dat de buitenwereld van weduwen heeft. Weduwe zijn legitimeert om verdrietig te zijn, te mijmeren over het verleden, boos te zijn op alle instanties waar je mee te maken krijgt, verongelijkt te zijn omdat niemand je begrijpt, net te veel wijn te drinken en als een zombie voor de buis te hangen. En bovenal: om het middelpunt van de wereld te zijn en je tegelijkertijd te verstoppen onder een steen. Nu ja, geen steen, want daaronder ligt Wick, maar teruggetrokken in mijn eigen cocon. Maar zelfs die cocon is dan toch ook niet vertrouwd omdat wij zo vaak samen in de woonkamer in onze coconnetjes zaten.
Maar deed ik daarmee recht aan Wick en onze relatie? Wij die samen de redactie vormden van AI Practitioner, waarin AI staat voor Appreciative Inquiry. Wick behield vanaf het moment van de diagnose hersentumor tot zijn dood acht weken later zijn waarderende en onderzoekende houding. “Ik wil geen pijnstillers, want ik wil mijn dood zo bewust mogelijk meemaken”. Er was zoveel liefde rondom Wick en tussen ons in die weken, dat het mij na zijn dood de kracht gaf een besluit te nemen: waarderend mijn bestaan als weduwe onderzoeken.
Zo kwam de blijmoedige weduwe in mij op. En het grappige is: iedere keer als ik tegen mijzelf zeg dat ik de blijmoedige weduwe ben, voel ik mij een beetje opgewekter. Dan zie ik de pretlichtjes in de ogen van Wick voor me en lach ik door mijn tranen heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten